Ostatnio obiecałem krótką historię fundamentu ciągłego doskonalenia czyli cyklu PDSA – PLAN, DO, STUDY, ACT.
W 1939 roku wielkiej wagi wydarzenia na skalę całego świata przyćmiły pojawienie się książki pod tytułem „Statistical Method from Viewpoint of Quality Control”, której autorem był Walter A. Shewhart, a edytorem Wiliam Edwards Deming.
Pierwszy z nich był amerykańskim fizykiem, inżynierem i statystykiem, i oprócz stworzenia cyklu swojego imienia, o którym za chwilę, był również autorem karty kontrolnej, która mimo swej prostoty często pozwala na uzyskanie kluczowych informacji i wniosków.
Książka, o której wspomniałem, była jego drugą pracą, gdyż pierwsza, napisana na podstawie doświadczeń z pracy w Bell Laboratories, ukazała się w 1931 roku i miała tytuł „Economic Control of Quality of Manufactured Product”. „Statistical Method from Viewpoint of Quality Control” była poświęcona odpowiedzi na pytanie, co praktyka statystyczna i nauka mogą zaczerpnąć z doświadczeń kontroli jakości w przemyśle.
Drugi z bohaterów – Wiliam Edwards Deming – określany jest jako guru zarządzania jakością. To on jako pierwszy wykładał zasady statystycznej kontroli jakości japońskim inżynierom. Przybył do Japonii już w 1947 roku! Co ciekawe, uważany jest za bohatera Japonii i jedną z najważniejszych niejapońskich osób w jej historii. W trakcie długiej kariery zawodowej pracował także dla Ford Motor Company, a w 1982 roku założył Instytut Deminga, koncentrujący się na poprawie jakości i wzroście produktywności.
Wróćmy jednak do książki Shewarta i cyklu jego imienia. Na stronie 45 zamieścił on pierwszą wersję cyklu ciągłego doskonalenia. Co ciekawe składającą się z trzech kroków: Specification, Production, Inspection, przedstawionych w sposób następujący:
Do roku 1951 kształt cyklu w ramach prowadzonych wykładów został przez Deminga zmieniony i przyjął następującą formę:
Gdzie:
- Zaprojektuj produkt.
- Stwórz produkt i przetestuj go na linii produkcyjnej i w laboratorium
- Wdróż na rynek.
- Testuj poprze wnioski serwisowe, badania rynkowe, dowiedz się, co użytkownik sądzi o produkcie i dlaczego nie został kupiony przez tych, którzy się na niego nie zdecydowali.
- Przeprojektuj produkt na podstawie wniosków rynkowych dotyczących jakości i ceny. Powtarzaj cykl i ciągłe rozwijaj produkt.
Kolejny krok w rozwoju cyklu ciągłego doskonalenia przez Deminga nastąpił w 1984 roku, gdy przyjął on czterokrokową formę:
- Zaplanuj zmianę.
- Wypróbuj ją.
- Zbierz dane.
- Przeanalizuj dane i warunki.
Opublikowanie nowej wersji przez Deminga w „Out of the Crisis” w 1986 roku miało bardzo istotne znaczenie. Po pierwsze Deming w swej książce jasno precyzował cel zastosowania cyklu do ciągłego doskonalenia (wcześniej cykl miał uzasadniać traktowanie produkcji jako systemu). Po drugie jednoznacznie rekomendował szerokie propagowanie i stosowanie cyklu przez wszystkich w przedsiębiorstwie.
W roku 1988 cykl ciągłego doskonalenia przyjął znaną nam formę:
- Plan – zaplanuj zmianę lub test zorientowany na doskonalenie.
- Do – przeprowadź zmianę lub test, najlepiej w małej, kontrolowanej skali. Przeprowadź eksperyment.
- Study – przeanalizuj wyniki.
- Act – wdróż zmianę na pełną skalę (pod warunkiem osiągnięcia oczekiwanych wyników w punkcie 3. Oczywiście).
Deming przedstawił ją w swoim artykule z roku 1992 opublikowanym w New Economics – „Shewhart Cycle for Learinng and Improvement”. Warte podkreślenia jest to, o czym pisałem na początku – Deming w momencie publikacji już od ponad 40 lat wykładał na temat cyklu i ciągle go rozwijał, a mimo to odnosił się do niego jako do cyklu Shewarta. Co równie ważne, cykl w tym artykule jednoznacznie jest wykorzystywany do wszystkich rodzajów nauki oraz powinien być stosowany na każdym poziomie organizacji zarówno w skali mikro jak i całego przedsiębiorstwa.
W dzisiejszym wpisie wykorzystałem artykuł „Evolution of the PDSA Cycle” Rona Moena i Cliffa Normana z API oraz informacje biograficzne z Encyklopedii Zarządzania (www.mfiles.pl).
